Występował na licznych festiwalach muzycznych (m. in. Warszawska Jesień, Carintischer Sommer, Menuhin Festival Gstaad, Allegro Vivo, Styriarte, Kwartesencja, Śląska Jesień Gitarowa, Nuevo Mundo, Festiwal Muzyki Astora Piazzolli w Krakowie, Gitarre Wien, Wrocławski Festiwal Gitarowy, Muzyka na Szczytach, Emanacje).


Jako solista współpracował z orkiestrami: Filharmonii Narodowej, Filharmonii Krakowskiej, Leopoldinum, Sinfonietta Cracovia, Wrocławską Orkiestra Kameralną Vratislavia, Concerto Avenna, Capella Bydgostiensis, Camerata Nova, Fresco Sonare i Chopin Academia Orchestra. Występował również z towarzyszeniem Kameralistów Filharmonii Narodowej, kwartetu smyczkowego Royal String Quartet i zespołu Wiener Instrumentalsolisten oraz jako członek zespołów New Tango Bridge i New Art Ensemble. Jest także współtwórcą i członkiem międzynarodowego kwartetu gitarowego Guitar 4mation, specjalizującego się w wykonaniach muzyki XX i XXI wieku, w tym między innymi repertuaru z pogranicza muzyki współczesnej i jazzu. Jest również członkiem zespołu Hirundo Maris, założonego przez Ariannę Savall i Pettera Udlanda Johansena (nagrania płytowe: CD Il Viaggio d’Amore, 2015, The Wind Rose, 2017).


W roku 2020 Michał Nagy wydał solową płytę pt. Fughetta, zawierającą dedykowaną mu tytułową kompozycję Pawła Szymańskiego oraz utwory B. Brittena, S. Gubajduliny i A. Tansmana.


Dokonał prawykonań utworów, m.in. Sergia Assada, Pawła Szymańskiego, Guntera Schneidera, Bartłomieja Budzyńskiego i Stefana Soewandiego.
Michał Nagy występuje również w duecie z gitarzystą Marcinem Siatkowskim, skrzypkiem Pawłem Wajrakiem, bandoneonistą Klaudiuszem Baranem i oboistą Arkadiuszem Krupą, z którym zarejestrował sonaty Domenica Scarlattiego w autorskim opracowaniu na obój i gitarę (wydawnictwo Agencji Artystycznej GAP, 2015). Dokonał również nagrań dla Polskiego Radia i Telewizji, Bayerischer Rundfunk i stacji  ZDF. Jest także autorem wielu aranżacji na gitarę solo i z zespołami kameralnymi. Współpracuje z Polskim Wydawnictwem Muzycznym i wydawnictwem Euterpe.


Nagrywał, m.in. : Sony Music (nagroda Fryderyk 2002 za płytę Piazzolla Tango w kategorii Album Roku – Muzyka Kameralna), Dux (nominacja do Fryderyka 2000 za płytę pt. Micropiezas w duecie z M. Siatkowskim), Polskie Nagrania Edition i Gramola Vienna (pulse.sound.joy.heart., Sonada de Alma, Trans4mation – Guitar 4mation).


Urodził się w Warszawie. Studiował w Akademii Muzycznej w Warszawie i Konserwatorium Wiedeńskim. Jego nauczycielami byli: Janusz Raczyński, Marcin Zalewski, Ryszard Bałauszko i Heinz Wallisch. Jest laureatem międzynarodowych konkursów gitarowych w Fiuggi, Gdańsku, Krakowie i Tychach. Dwukrotnie był stypendystą Fundacji Kultury. Jest laureatem nagrody Województwa Małopolskiego ,,Ars Quaerendi” i odznaki  Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego ,,Zasłużony dla Kultury Polskiej”.


Od 1997 roku jest pedagogiem w Akademii Muzycznej w Krakowie. Od 2008 roku jest kierownikiem artystycznym Międzynarodowych Warsztatów Gitarowych i Festiwalu Terra Artis w Lanckoronie.
Michał Nagy gra na gitarze Mario Rosazza Ferraris, używa strun D’Addario.

W 1995 roku ukończył z wyróżnieniem Akademię Muzyczną w Krakowie, gdzie studiował pod kierunkiem prof. Jerzego Kotyczki.

Od 1997 do 2012 pierwszy oboista Narodowej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia w Katowicach, a od 2012 roku pierwszy oboista orkiestry Sinfonia Varsovia. 

W 1993 roku wraz z Kwintetem AM w Krakowie zdobył I nagrodę oraz wyróżnienie na III Ogólnopolskim Międzyuczelnianym Konkursie Muzyki Kameralnej w Bydgoszczy. W 1996 roku, już w kategorii solistycznej, zajął I miejsce w Ogólnopolskim Konkursie Oboistów i Fagocistów w Sieradzu. W 2000 roku Arkadiusz Krupa został laureatem II nagrody na prestiżowym Konkursie Indywidualności Muzycznych im. Aleksandra Tansmana w Łodzi. 

Jako solista brał udział w wielu festiwalach, m.in. Warszawska Jesień, Tydzień Talentów w Tarnowie, Koncert Roku w Warszawie, Wielkanocny Festiwal Ludwiga van Beethovena, Festiwal Prawykonań w Katowicach. Również jako solista dokonał wielu nagrań dla Polskiego Radia i Telewizji oraz nagrań płytowych dla takich wytwórni, jak Naxos, Virgin i Deutsche Grammophon.

Wielokrotnie współpracował (również jako solista) z orkiestrami, takimi jak: Sinfonietta Cracovia, Concerto Avenna. Był kierownikiem artystycznym Ensemble De La Cour. Od wielu lat współpracuje (koncertując na wielu festiwalach krajowych i zagranicznych) w duecie z gitarzystą Michałem Nagy.

W latach 1996-2013 był pracownikiem Akademii Muzycznej w Krakowie. Od roku 2013 prowadzi klasę oboju na Uniwersytecie Muzycznym Fryderyka Chopina w Warszawie. W roku 2016 otrzymał tytuł doktora habilitowanego sztuk muzycznych. Odznaczony medalami państwowymi, m.in. „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”. 

Prowadzi liczne kursy mistrzowskie. Od 2013 roku jest wykładowcą Akademii Sinfonia Varsovia, projektu służącego doskonaleniu umiejętności gry muzyka orkiestrowego.

Połączenie wydawałoby się niecodzienne, a przecież jak najbardziej naturalne. Obój i gitara. Gitarę prawie każdy miał w ręce, wielu próbowało na niej grać, wielu grało, nie znając nawet nut, tylko „chwyty”. Dobre i to. Gitara bardzo się rozwinęła w wielu wersjach w XIX wieku, stała się instrumentem solowym. Wirtuozi gry na gitarze słynęli na całą Europę, byli wśród nich i Polacy, jak Feliks Horecki, czy Jan Nepomucen Bobrowicz. Artystów wykonujących muzykę na gitarze klasycznej jest i dziś wielu, jednak w kulturze popularnej gitara pozostała przy funkcji spełnianej niegdyś przez lutnię – akompaniuje do śpiewu. Obój zaś jest instrumentem śpiewnym, wspaniale realizującym kantylenę, choć częściej w orkiestrze, niż w zespole kameralnym. Dlaczego? Dlatego, że jest z natury instrumentem dość głośnym, niespecjalnie podatnym na zmiany natężenia dźwięku, mającym przenikliwą, nieco „ziarnistą” barwę. A skąd to się bierze? A stąd, że aby nakłonić obój do wydania dźwieku, potrzeba stosunkowo dużego ciśnienia powietrza, które musi przecisnąć się przez podwójny stroik. Instrument ten wywodzi się zresztą od podwójnostroikowej, hałaśliwej szałamai. Ten typ brzmienia pasuje najlepiej do muzyki barokowej, takiej, jak muzyka Domenico Scarlattiego, którego sonaty zna prawie każdy, kto uczył się gry na fortepianie. Ale nie są to utwory „pedagogiczne”. Przeznaczone były na klawesyn i noszą nazwę Esercizi per gravicembalo. Zawierają całe bogactwo pięknych pomysłów, kunsztownie opracowanych, no i odegrały wielką rolę w kształtowaniu się nowego stylu – stylu klasycznego. Sam Domenico Scarlatti (1685-1757), syn Alessandro Scarlattiego, wybitnego przedstawiciela opery neapolitańskiej, urodził się dokładnie w tym samym roku, co Jan Sebastian Bach i Jerzy Fryderyk Haendel. Uważano go za wielkiego wirtuoza klawesynu, a wśród rozmaitych funkcji, jakie pełnił, były również obowiązki nadwornego klawesynisty królowej Marysieńki, czyli Marii Kazimiery, ukochanej żony króla Jana Sobieskiego. Dziś trzy jego sonaty usłyszymy w autorskim opracowaniu na obój i gitarę, które szczególnie podkreśla melodyczny urok tych dzieł.

Kto chce wiedzieć, jak brzmiała muzyka pisana przez XIX-wiecznych gitarzystów, niech wsłucha się w Duo op. 16, drugie z trzech duetów zamieszczonych w tym opus, którego autorem jest Francesco Molino (1768-1847), Włoch, koncertujący najczęściej w Hiszpanii. Zarówno tam, jak i we własnej ojczyźnie mógł liczyć na powodzenie. Italia wydała przecież Mauro Giulianiego, a Hiszpania Fernando Sora – dwóch największych gitarzystów 1. połowy XIX wieku. Podobnie, jak oni, był Molino zdolnym kompozytorem. Pisywał również utwory na flet lub skrzypce z udziałem gitary, i do takich należą między innymi Duety z szesnastego opus. Po zaprzestaniu podróży koncertowych Molino osiadł na stałe w Paryżu.

Tradycje XIX-wiecznych transkrypcji podtrzymują autorskie opracowania arii z dwóch oper Wolfganga Amadeusza Mozarta (1756-1791) - z Uprowadzenia z seraju i z Czarodziejskiego fletu. Warto tu wspomnieć, że tematy z oper Mozarta były ulubionym materiałem do najrozmaitszych fantazji i wariacji przez cały niemal XIX wiek, o czym powinniśmy dobrze wiedzieć, bo właśnie od Wariacji op. 2 na temat z Don Giovanniego rozpoczęła się kompozytorska kariera Chopina. Mozart, który za życia cieszył się – owszem – niemałą sławą, ale jednak nie na miarę swego talentu, stał się symbolem muzyki klasycznej w dużej mierze dzięki takim właśnie utworom, popularyzującym jego najwybitniejsze dzieła.

Heitor Villa-Lobos (1887-1959), wielki kompozytor brazylijski, uchodzący za najwybitniejszego twórcę „klasycznego” w całej Ameryce Południowej, był również wiolonczelistą i gitarzystą. Na obydwa te instrumenty skomponował bardzo wiele utworów do dziś utrzymujących się w repertuarze, powszechnie znanych i lubianych. Swe powodzenie zawdzięcza muzyka Villi Lobosa wyjątkowo wyważonej relacji pomiędzy współczesnym mu, XX-wiecznym warsztatem kompozytorskim a elementami tradycyjnej muzyki brazylijskiej, samej w sobie będącej stopem pierwiastków indiańskich, murzyńskich i portugalskiej z czasów kolonizacji. Do tego doszły świadome aluzje do muzyki Jana Sebastiana Bacha, którego tradycji, tak ważnej w muzyce europejskiej, muzyka brazylijska znać nie mogła. W ten sposób powstał cykl Bachianas brasileiras – rodzaj 9 suit na różne zespoły, napisany w l. 1930-45. Suita nr 6, w oryginale przeznaczona na sopran i zespół wiolonczel, a przez kompozytora opracowana także na sopran i gitarę, należy do najlepiej znanych dzieł brazylijskiego mistrza.

Jacques Ibert (1890-1962) należy do mniej znanych spośród wybitnych kompozytorów francuskich XX w. Nie należał do żadnej z mniej, czy więcej znanych grup artystycznych, choć jego kolegami z prywatnej klasy instrumentacji Andre Gedelge’a byli m.in. członkowie Grupy Sześciu – Arthur Honegger i Darius Milhaud. Był postacią nieco samotną, jakich nie brakowało w pełnym geniuszy pejzażu muzyki francuskiej tego okresu. Zaledwie kilka jego utworów odniosło większy sukces; najbardziej znane są Escales (1922), Divertissement (1929) i Koncert na flet i orkiestrę (1934). Komponował również opery, balety (niektóre we współpracy z innymi kompozytorami), dzieła symfoniczne i kameralne. Za główne cechy jego twórczości uważa się przejrzystość struktury i jasność formy, będące zresztą synonimem muzyki francuskiej XX wieku w ogóle, a zwłaszcza nurtu neoklasycznego. Iberta wprawdzie nie zalicza się do neoklasyków, ale jego kameralna kompozycja Entr’Acte cechy takie nosi. Warto bowiem wspomnieć, ze o ile w okresie romantyzmu pomysły melodyczne, tematy i całe typowe kompleksy były przywiązane do barw poszczególnych instrumentów, o tyle w muzyce neobarokowej i neoklasycznej powrócono do dawniejszych obyczajów pewnej wymienności instrumentów. Oznacza to, że każdy instrument mógł być zastąpiony innym, byle mógł grać w tym samym rejestrze. Tak jest właśnie z Entr’Acte z roku 1935, utworze przeznaczonym na flet lub skrzypce i harfę lub gitarę. A zatem wersja na obój i gitarę jest wersją jak najbardziej uprawnioną i przyczynia się do nowego spojrzenia na ten ciekawy utwór, będący skądinąd wersją antraktu do sztuki Pedro Calderona El médico de su honra (Lekarz swojego honoru), a jednocześnie solową sceną taneczną.